У твора С. Лікака пра #ДзеньМаці сустракаў 3 прачытанні:
1. У ВНУ на 3-м курсе мы чыталі гэты твор, і наша настаўніца прама казала, што слёзы маці ў канцы твора былі слязамі крыўды на членаў сваёй сям'і, якія спіхнулі на яе ўсю дамашнюю працу.
2. Калі я перакладаў гэты твор на беларускую, то на першы план для мяне выйшла крывадушнасць гэтай сям'і і фармалізм, які суправаджае такія адмысловыя святы. Я бачыў нейкае пацверджанне ўласнага пераканання: маці трэба любіць не раз на год і ў такіх святах нічога вартага няма.
3. З цягам часу я ўбачыў, што паводзіны герояў гэтага твору шчырыя ў сваёй гратэскнасці: маці сапраўды атрымала задавальненне ад завіхання вакол сваёй сям'і і яе слёзы былі слязамі радасці, што ёй далі магчымасць заставацца самой сабой у гэты дзень. А яе дамашнія шчыра верылі, што зрабілі ўсё правільна ў той дзень...
https://berastouski.blogspot.c....om/2015/10/blog-post